An t-Sultain 2025: Obar Dheathain-na Longan Àrda / Aberdeen-the Tall Ships

Le seaboardgàidhlig

Bha mi uabhasach fhèin fortanach is toilichte a bhith an làthair nuair a thàinig na Rèisean Tall Ships a dh’Obar Dheathain san Iuchar am bliadhna, a chiad uair às dèidh an tadhail mu dheireadh an sin ann an 1997. Ghlèidh mi àite-fuirich faisg air a’ chaladh bliadhna gu lèir ro làimh, cho luath’s a bha fios agam gum biodh iad a’ tighinn. Bha iad ann bho Dhihaoine gu Dimàirt, is seo an treas port nan rèisean às dèidh Le Havre agus Dunkirk, agus ‘s e seòrsa fèise moire a bh’ ann anns gach port. Bha Sgìre Obar Dheathain air a fìor ghlacadh le fiabhras Tall Ships, is barrachd is 400,000 luchd-tadhail ann!

‘S e Sail Training International a chuireas na rèisean air dòigh, comann charthannach a bheir taic do dh’fhoglam is trèanadh òigridh air bàtaichean-siùil, gus an sgilean beatha, sgilean prataigeach agus obair-sgioba a leasachadh. Feumaidh leth-cheud as a’ cheud den chriutha co-dhiù a bhith eadar 15 agus 25 bliadhna a dh’aois, is iad ag obair còmhla ris a’ chriutha eòlach. Bha buidhnean de dhaoine òga à Alba air siubhal a Dunkirk gus pàirt a ghabhal san cheum Dunkirk – Obar Dheathain den rèis, a thug sia làithean.  Thàinig òigridh Nirribheach a dh’Obar Dheathain airson a’ chèim gu Kristiansand, an ath phort. Mar sin bha iad uile ann còmhla ri chèile airson na fèis. Chunnaic mi agallamhan leotha, agus iad uile air an dòigh ghlan a bhith air bòrd,  ag ionnsachadh sgilean ùra agus a’ dèanamh càirdeas ri chèile. Partaidh mhòr a bha aig a’ chriutha, ùr no eòlach, cuideachd, chan ann aig an luchd-tadhail a-mhàin.

Alexander von Humboldt II

‘S e rèis chàirdeil a th’ ann, le dà chlas fairsaing de shoithichean, nas motha no nas lugha na 40m a dh’fhaid, ach co-dhiù 9.4m. Mar sin, bha bàtaichean tradiseanta iasgaich ann, a thuilleadh air na “longan àrda” clasaigeach, agus thàinig iad à air feadh an t-saoghail, bho Phearù gu Oman, bhon Phòlainn chun na Frainge, is bho Devon gu Sealtainn.  Bha mu leth-cheud soitheach-siùil san rèis, agus iad uile ann an Obair Dheathain fad 4-5 laithean. Bha an caladh loma-làn dhiubh, sealladh drùidhteach is dìreach àlainn. Abair cothrom iongantach do luchd-leantainn shoithichean-siùil tradiseanta, leithid mi-fhìn!

Ged a bha na mìltean de dhaoine eile ann, cha robh thu a’ faireachdainn idir mì-chofhurtail. Bha rùm gu leòr ann san raon fharsaing shònraichte timcheall air a’ chaladh – bha na daoine a’ spaidsireachd mun chuairt air an socair ann an deagh shunnd, is an t-sìde tioram is blath. Bha faireachdainn làithean-saora ann, agus an luchd-tadhail dìreach toilichte a bhith ann, air an tarraing leis na bàtaichean sònraichte seo bho air feadh an t-saoghail. Bha fiù ‘s aon soitheach-siùil à Obair Dheathain fhèin ann, am Malcolm Miller, agus ùidh mhòr ann, mar a bhiodh dùil. Bha cuid dhiubh fosgailte airson tadhail, agus bha mise air bòrd trì dhiubh: an Shabab Oman II ana-mhòr, an Christian Radich a’ toirt gu cuimhne na seann clippers, agus an Wylde Swan beag. Bha gach seòrsa de bhiadh is ghreim-bidh ri reic san raon-tadhail fhada timcheall air an dà thaobh den chaladh, bùithtean-chiùird, teantaichean bhuidhnean carthannais is chomann, goireasan airson cloinne, agus àiteachan-coinneimh is cothroman-suidhe cuideachd.

Taobh a-muigh a’ chalaidh bha goireasan is dibhearsain gu leòr rim faighinn cuideachd – ann am meadhan a’ bhaile bha fèill-spòrs ann agus bothanan-fiosrachaidh de gach seòrsa, ceòl saor an-asgaidh fad an latha, agus bha na taighean-bidh, na taighean-seinnse is na bùithtean uile air an sgeadachadh gu freagarrach (pèint ùr agus flùraichean air feadh an àite) agus a’ tairgsinn stuth iomchaidh sònraichte. Deagh shunnd an seo cuideachd! Bha cuirm-chiùil mhòr ann gach oidhche ann am bathar-lann Peterson cuideachd, le luchd-ciùil ainmeil mar Deacon Blue no Tide Lines no na Kaiser Chiefs. Chaidh agam air tiocaid airson Tide Lines fhaighinn – consairt sònraichte math! Aon fheasgar bha taisbeanadh nan Red Arrows ann os cionn na tràghad, treat ris an robh fiughair aig sluagh mòr, ged a bha e rud beag ro sgòthach airson pàirt dheth.

Ach an rud sònraichte dhan mhòr-chuid dhinn, b’ e sin am Parade of Sail Dimàirt, is na bàtaichean ùile a’ fagail a’ chalaidh fear mu seach a dh’ionnsaigh a’ Chuain a Tuath, airson an ath chèim den rèis, a’ dèanamh air Kristiansand ann an Nirribhidh. Bha mise nam sheasamh aig an railing air Pocra Quay, agus a’ faicinn fìor mhath. Sa chaladh fhèin cha b’ urrainn dha na bàtaichean na siùil a chur suas, ach a-muigh air an abhainn bha siùil air cuid mhòr, sealladh brèagha a chòrd rinn glan. Thug e uairean a thìde gus an robh iad uile air falbh, le beannachdan sònraichte airson an t-siubhail air an toirt le glaodhaire do gach soitheach, beag no mòr,  le riochdairean chreideamhan eadar-dhealaichte air a’ chidhe. Sealladh drùidhteach, ach bha sinn brònach gam faicinn a’ falbh.

Bha an tachartas gu lèir ag obair gu h-iongantach rèidh – meal a naidheachd dhan luchd-eagrachaidh! Agus meal a naidheachd do dh’Obar Dheathain cuideachd – cha robh clach gun tionndadh sa bhaile airson soirbheas tadhal nan Tall Ships a dhèanamh cinnteach. Bha fàilte uabhasach blath ann do gach neach-tadhail agus dha na criuthaichean, bhon sgioba mhòr shaor-thoilleach agus bho mhuinntir a’ bhaile – cha robh ach aodainn sona rim faicinn agus guthan toilichte rim cluinntinn sna h-agallamhan uile. Agus tha sinn an dòchas nach bi sinn a’ feitheamh ceart cho fada gus an ath thuras!

Aberdeen – the Tall Ships

I was incredibly fortunate and happy to be there when the Tall Ships Races came to Aberdeen in July this year, the first time since their visit in 1997. I booked accommodation close to the harbour a year in advance, as soon as I knew they were coming. They were there from Friday to Tuesday, the third port of the races after Le Havre and Dunkirk, and in each port it led to a kind of major festival.  The Aberdeen area was gripped by Tall Ships fever, with more than 400,000 visitors!

It’s Sail Training International who organises the races, a charitable association which supports youth education and training on sailing boats to develop life-skills, practical skills and teamwork. At least 50% of the crew must be between 15 and 25, working alongside the experienced crew. Groups of young people from Scotland had gone ahead to Dunkirk to take part in the second leg of the races, Dunkirk – Aberdeen, which took 6 days. Young Norwegians came to Aberdeen for the leg to Kristiansand, the next port, so they were all there together for the festivities. I saw interviews with them and they were all thrilled to be on board, learning new skills and making friends with each other. It was a huge party for the crew too, new or experienced, not just for the visitors.

It’s a friendly race, with two main classes of vessel, those above and those below 40m overall length, though at least 9.4m long. Consequently there were traditional fishing boats there too, as well as the classic “tall ships”, and the vessels came from all round the world, from Peru to Oman, from Poland to France, and from Devon to Shetland. There were around 50 sailing-boats and ships in the race, and all in Aberdeen for 4-5 days. The harbour basin was packed full of them, an impressive and beautiful sight. What an amazing opportunity for fans of traditional sailing vessels, such as myself!

Although there were thousands of people there, you didn’t feel at all uncomfortable. There was plenty of room in the wide enclosed zone around the harbour – people were strolling around, relaxed, in a good mood, and the weather was warm and dry. There was a holiday atmosphere, with the visitors just delighted to be there, fascinated by these special vessels from around the world. There was even one sailing ship from Aberdeen itself, the Malcolm Miller, which of course attracted a lot of interest. Some ships were open to the public, and I got on board three of them: the huge Shabab Oman II, the clipper-like Christian Radich, and the small Wylde Swan. There were all kinds of food and drink on sale around the whole visitor zone on both sides of the harbour basin, craft stalls, tents with charities and associations, children’s activities and areas, and meeting-places and seating too.

Wylde Swan

Outside the harbour there was plenty of entertainment too – in the city centre there was a funfair, and interesting displays and information tents, free live music all day, and all the pubs, restaurants and shops were appropriately decorated (fresh paint and flowers everywhere)  and offering lots of relevant special menus, products etc.  A great atmosphere there too! There was a big concert every night in Peterson’s yard too, with famous musicians such as Deacon Blue, Tide Lines and the Kaiser Chiefs. I managed to get a ticket for Tide Lines  – a brilliant night! One evening there was a Red Arrows display over the beach, a treat huge crowds were looking forward to, sadly spoilt somewhat by low cloud hiding part of the show.

But the most special thing for the majority of us was the Parade of Sail on Tuesday, with the ships all leaving the harbour one by one heading for the North Sea and the next leg of the race, to Kristiansand in Norway. I was standing at the railing on Pocra Quay and had a great view. They couldn’t raise the sails in the harbour itself but out on the river many did hoist at least some sails, a beautiful sight that delighted the crowd. It took several hours for them all to leave, each one, large or small, getting a special blessing via loudspeaker from representatives of various religious denominations on the quay. An impressive sight, but we were sorry to see them go.

The whole event went off amazingly smoothly – congratulations to the organisers! And also to Aberdeen itself – no stone was left unturned in the city to ensure the success of the Tall Ships. There was a wonderfully warm welcome for every visitor and crew-member, from the army of volunteers and the Aberdeen folk themselves – there were only happy faces to be seen, and delighted voices to be heard in the interviews. And now we hope we won’t have to wait quite so long for the next time!

Powered by WPeMatico


Tadhail air seaboardgàidhlig

Farsi Reflections

Le Gordon Wells

The CIALL-supported Island Voices presence at NATECLA 2025 has paid immediate dividends, in the form of a new Farsi version of the “Multilingual Memories: Birmingham 1984” film looking back 40 years at the Industrial Language Training Service.

Evidently it struck a chord with conference participant Parnaz Pourshakibaee, who showed immediate interest in the theme, and responded with enthusiasm to the invitation to make a new version in her own language.

She also provided a full transcript of her voiceover narration, so enabling us to create another first – a Farsi Clilstore unit, incorporating full text with the video embedded so you can listen and read at the same time!

Wordlinked Clilstore transcript: https://multidict.net/cs/12522


Currently affiliated with South and City College Birmingham, Parnaz teaches across multiple levels and begins a new role in September as an Assessor and Trainer of Foundation Studies at the same institution. With a background in TESOL and TEFL, and experience in translation and bilingual communication while working with Médecins Sans Frontières between 2010 and 2013, she values multilingualism and the importance of learners’ mother languages in effective cross-cultural communication and language learning.

Parnaz writes:

“My introduction to the CIALL project commenced with my attendance at the NATECLA conference 2025, where I had the fortunate opportunity to meet Sardul Dhesi and Harmesh Manghra. Through their kind introduction, I became acquainted with the CIALL project and their colleague Gordon Wells, who encouraged me to translate the introductory clip of ‘Multilingual Memories, Birmingham 1984’ into Farsi.

These multilingual colleagues shared their language memories, reflecting on and exploring how their mother tongue, alongside formal English, has shaped their identity and teaching practice, and why the preservation of heritage languages is so important. Their reflections on multilingualism and their nuanced understanding of students from diverse linguistic backgrounds resonated deeply with me, given my commitment as an EFL/ESL teacher and my experience as a bilingual Farsi-English speaker. Consequently, I was inspired to want to share these insights with the Persian-speaking community.

Through my small contribution in translating and narrating the film in Farsi, I reflected more than ever on the role of other languages in a multicultural society.

I believe that the ‘Island Voices’ project is more than merely an educational resource; it represents an environment in which multilingualism is celebrated as a valuable asset. The ‘Extensions’ section, and particularly the Birmingham film for an English urban context, illustrates how linguistic and cultural diversity is an integral part of life throughout the country, with valuable support from the tireless and ongoing efforts of linguists and other dedicated organizations.”

For our part, we’re very grateful for Parnaz’s informed and skilful engagement with our multilingual mission, and the addition of yet another language to our Other Tongues portfolio. We now have the Birmingham film in 15 different languages, with 8 female voices and 7 male. And we’re always interested in new contributions!

Powered by WPeMatico


Tadhail air Island Voices – Guthan nan Eilean

Creole Connections

Le Gordon Wells

The Island Voices “Capture and Curation” approach is highly productive of new material in new languages to add to the original Hebridean focus on Gaelic and English, and it sometimes takes us to places where community language connections with our home territory may not always be immediately obvious. As we fill out new gaps which our CIALL-supported Extensions initiative has opened up, here are four new videos in Jamaican and Haitian Creole, adding to Caribbean-Hebridean links not often explored.

Audrey West, with Jamiekan ina Wielz, was our opening pioneer in taking our documentary plus interviews format beyond Scotland and into Wales, and also adding samples of poetic verse to the mix. Naturally, she followed that up later with her Jamaican voiceover of Ifor ap Glyn’s subsequent Welsh contribution. Here she completes the set with Jamaican versions of our documentaries on the three other writers so far featured – Donald S Murray, Christie Williamson, and Martin MacIntyre.

Donald:

Clilstore transcript: https://multidict.net/cs/12480


Christie:

Clilstore transcript: https://multidict.net/cs/12481


Martin:

Clilstore transcript: https://multidict.net/cs/12488


As Audrey’s own documentary illustrates, the Jamaican community presence in the UK is now of long standing. That includes the linguistic presence too, though widespread recognition of Jamaican speech as a fully functional communicative system perhaps remains elusive, with its rule-governed grammar blindly ignored by users of the “broken English” label. We congratulate Audrey on her determined promotion of her first language in a diasporic setting, and are thankful for the support of the Jamaican Language Unit at the University of the West Indies in helping to kickstart this aspect of our work.

Within a Caribbean context, the neighbouring Haitian Creole provides an interesting comparator. Here, Mavreen Masere adds to her first voiceover of Audrey’s documentary, with a Haitian Creole version of our retrospective sampling of England’s urban multilingualism:

Mavreen:

Clilstore transcript: https://multidict.net/cs/12528


Haitian Creole, while not commonly encountered in the UK, appears to have achieved wider recognition of its independent linguistic status than Jamaican. It has long been listed among the languages available for treatment through Google Translate, for example. Subtitling under its own name is also an option on YouTube.

By contrast, “Jamaican Patois” has only recently been added to Google Translate, and has yet to be made available for subtitling on YouTube. This is why we still have to label as “English” the YouTube subtitles Audrey has created in Jamiekan using the Cassidy-JLU orthography, even while Google Translate will happily accept text using the same spelling system, identify it with the title “Jamaican Patois”, and make a decent fist of translating it into other languages.

From a home turf Hebridean viewpoint, both these languages may provide food for thought for those concerned about continuing the use of Scottish Gaelic. As a fellow minority language in the UK, Jamaican may be considered a near neighbour facing some similar issues around inter-generational sustainability in an overall polity where English monolingualism is the unmarked norm. Plus, as suggested previously, processes of linguistic creolisation, which are part of the historic experience of both Jamaican and Haitian Creole, may now be worthy of closer attention from would-be Gaelic revivalists. They may be particularly pertinent for those inclined to heavily invest their hopes in “naturalistic” Gaelic “immersion” for learners who have a different first language, perhaps in an attempt to boost raw numbers of self-reporting speakers, irrespective of the surrounding cultural and community context in which their acquired additional competence might be exercised.

Brian Ó Broin has a very interesting chapter in the recently published open access book from the Language Science Press “Foundational approaches to Celtic linguistics”. With the title “Comparing the syntactic complexity of Gaeltacht and urban Irish-Language broadcasters”, the chapter reports on contrasting characteristics of these two groups. Principally, he finds it noteworthy that “the syntactic complexity of urban and Gaeltacht broadcasters … is significantly different” (p365).

This fuller quote is from his summing up (p366):

As I noted in my previous work on phonetics and morphology, urban broadcasters tend to be discarding features of Irish that are not found in English. Velar and palatal fricatives are being dropped in favor of the nearest English sound, for example, while nouns are frequently no longer morphophonetically marked for case, with eclipsis and lenition becoming optional. In this paper we make a compelling case that urban broadcast Irish is also significantly different in syntax, substituting subordinators with conjunctions that require the listener to intuit the relationships between clauses and rarely forming sentences that involve the nesting of embedded phrases and clauses.

These findings are appropriately hedged with all the necessary caveats for a small-scale initial study, of course. Nevertheless, they do clearly point to an issue in the Irish context which will surely ring bells for those with a Scottish Gaelic interest, for whom a similar contrast appears evident, and they prompt an important question. In a contact situation, what are the implications for the minoritised language of changing its structures, and adopting more and more features of the omnipresent majority one? It’s an easier question to pose than to tackle, but there are increasing signs that people involved in Gaelic medium education are questioning the nature of the language that their learners are producing. For all its sociolinguistic naivety, the phrase “’S fheàrr Gàidhlig bhriste na Gàidhlig sa chiste” (“Better broken Gaelic than buried Gaelic”) does roll off the tongue relatively easily as a soundbite slogan, but its immediately resonant appeal appears to diminish markedly in the face of the actual language practice that results from many current efforts to instil Gaelic competence amongst those learning it as a second language.

In contrast to the uncritical approach to “Gàidhlig bhriste” displayed by some self-assertive Gaelic learning enthusiasts, Caribbean language proponents have clearly rejected the “broken English/French” title, instead staking claims for the creation of new independent languages. Is that a route Gaelic revitalisationists might wish to tread? If the answer is “yes”, a second question follows. If not “Gaelic Creole” (“Cridheol”?) what name should be given to this new language? Conversely, if “no” – say because continuing adherence to recommended retro-vernacular standards is indeed preferred – what needs to be done differently to current approaches, so that the title “Gaelic” retains its standard meaning?

(In passing, if the Gaelic Creole claim is to be advanced, then Scottish speakers may wish to get in there quickly, before the Irish stake prior ownership! See the final question and answer in this recorded talk, which formed the basis for the Ó Broin chapter…)

Whatever the answer to those questions, it seems clear that the continued use over protracted time of different languages alongside each other ultimately demands some form of stable accommodation between them. Island Voices started out as a bilingual project, and has since become manifestly multilingual. From that point of view, we’re just delighted to have added further to our Jamaican Selection, and created a new Haitian Creole Selection, to sit amicably alongside our still growing video archive of mostly retro-vernacular 21st Century Gaelic – and many Other Tongues too!

Powered by WPeMatico


Tadhail air Island Voices – Guthan nan Eilean

Duncan Ban in the Park

Le Gordon Wells

The sonorous verse of Duncan Ban MacIntyre can now be heard on your phone any time you visit the Scottish Poetry Rose Garden in Glasgow’s Queen’s Park.

Friends of Queen’s Park invited Alan Riach and Allan MacDonald to mark his 300th anniversary last year, and they provided a remarkable open air music and poetry double act in the garden, presenting extracts both in the original Gaelic and in English translation.

Island Voices were on hand to film the event, and we’re delighted that visitors can now access the recording in situ through these displayed QR codes, and so get a taste again of a magical occasion.

Queen’s Park will be humming again with snippets of Moladh Beinn Dòbhrain…

Powered by WPeMatico


Tadhail air Island Voices – Guthan nan Eilean

Fios naidheachd: Tha Oifigear Riaghlaidh Pàrlamaid na h-Alba a’ caoidh an Fhìor Urr Sir Seòras Reid nach maireann

Le Oifigear Gàidhlig

Dealbh: Portraid oifigeil de Sir George Reid leis an dealbhdair Harry Benson CBE © Harry Benson Tha Oifigear Riaghlaidh Pàrlamaid na h-Alba, am Fìor Urramach Alison Johnstone BPA, a’ caoidh an t-seann BhPA agus seann Oifigeir Riaghlaidh, am Fìor Urramach Sir Seòras Reid, às dèidh a bhàis ann ann uairean tràtha na maidne, Dimàirt 12 Lùnastal. … Leugh an corr de Fios naidheachd: Tha Oifigear Riaghlaidh Pàrlamaid na h-Alba a’ caoidh an Fhìor Urr Sir Seòras Reid nach maireann

Powered by WPeMatico


Tadhail air Blog Pàrlamaid na h-Alba

Seán Ó Con Ceanainn (2)

Le Gordon Wells

Cur síos ag Seán Ó Con Ceanainn, as an Móinteach, Baile Chláir na Gaillimhe, ar an iománaíocht (na camógaí) agus ar an bpeil; ar bazaar na Faiche Móire an áit a casadh a bhean chéile air aimsir rástaí na Gaillimhe; a gcéad ghluaisteán, Baby Austin, i 1956, agus haicní spárálach a gcomharsan; sábháilt agus díol na móna; an saol pósta buil a mhuintir i gcomparáid le saol an lae inniu; damhsaíochaí, bannaí, ceol, agus a athair ag píobaireacht i Mionlach mar ar casadh a bhean air (máthair Sheáin); tithí ósta; saothrú páí agus ganntanas airgid; beatha; agus siopaí.

(Seán Concanonn from Montiagh (South), Claregalway, Co. Galway, discusses: hurling and football; Eyre Square bazaar, where he first met his wife, during the Galway Races; their first car, a Baby Austin, in 1956, and their neighbours’ economic hackney; saving and selling turf; married life sharing the family home in comparison to today; dances; bands, music, and how his father met his own wife while piping in Menlough; public houses; working wages and the scarcity of money; food; and shops.)

Part of the Taisce Bheo na nGael project in which the UHI Language Sciences Institute, together with Irish partners, record the natural speech of Irish and Scottish Gaelic speakers in their own communities with user-friendly equipment and techniques. Happy to host the videos on our YouTube channel!

A Word-linked transcript is available here (including an internal link back to Part 1 also): https://multidict.net/cs/12529

Powered by WPeMatico


Tadhail air Island Voices – Guthan nan Eilean

Iomairt bheag – Caledonian Sleeper

Le alasdairmaccaluim

Gach turas a bhios mi a’ dol a Lunnainn, ’s e an trèana-oidhche, an cadalaiche “The Caledonian Sleeper” a bhios mi a’ faighinn.

Tha mi air sgrìobhadh mu dheidhinn an seo iomadh turas roimhe – ag ràdh gu bheil an trèana is an t-seirbheis sgoinneil ach gu bheil na prìsean cho àrd is nach eil an trèana idir cho practaigeach ’s a bha uair.

Fhuair mi ceisteachan air-loidhne bhon Chaledonian Sleeper an-diugh: Help shape the future of the Caledonian Sleeper.

Seo na sgrìobh mi aig an deireadh:

I’d like to see a reform of the fares. Before the new trains, travel was reasonable whether travelling by seat or having a berth. My whole family used to use it. Since the new trains came in, the fares have become too expensive for berths and it’s now too expensive for the whole family to go or for me to get a berth while travelling individually. I only now use it seated as having a berth is now more expensive than getting a day train and a hotel.

The Caledonian Sleeper needs to get the right balance between being a luxury experience for tourists and being a public transport service. Even business travel by berth is likely to be discouraged by the high costs, particularly in this post-Covid world. Given that it is subsidised by the Government, having it serve mostly as a luxury experience for tourists may make it more difficult to justify in the long term. The social and environmental benefits are more important. I’m not saying it shouldn’t be a luxury experience too, just that some reasonably priced berths should be made available again.

It would also be good to have a Saturday night service. With business being less of a key driver, I’m sure there would be no trouble filling it!

As a Gaelic speaker, I would also like to see the Caledonian Sleeper make some use of Gaelic in its branding and communications – particularly now that the Scottish Languages Bill has been passed.

Mas e is gum faigh thu an ceisteachan bhon Chaledonian Sleeper, bhiodh e sgoinneil nan toireadh tu iomradh air a’ Ghàidhlig ann cuideachd. Togar càrn mòr bho chlachan beaga!

Alasdair

Powered by WPeMatico


Tadhail air Trèanaichean, tramaichean is tràilidhean

The black pudding of time – turas gu Allt nam Breac agus Fors an-Àird

Le alasdairmaccaluim

Bidh fios aig luchd-leughadh cunbhalach gu bheil mi beò-ghlaicte le Loidhne a’ Chinn a Tuath eadar Inbhir Nis agus Inbhir Ùige/Inbhir Theòrsa.

Chaidh mi air turas eile ann tràth san Iuchar airson a dhol gu stèisean Allt nam Breac ann an Gallaibh a tha air ùr fhosgladh às dèidh dha a bhith dùinte far còrr is bliadhna.

Agus fhad ’s a bha mi aig tuath, chuir mi turas air dòigh thairis air a’ chrìch ann an Cataibh gu Tèarmann Nàdair Nàiseanta Fhors an-Àird, àite a tha air a bhith air an liosta-bhucaid agam fad bhliadhnaichean.

Thòisich an turas agam le moch-èirigh Dihaoine gus am bus a ghlacadh dhan bhaile aig 6:15 airson trèana 7:07 gu Inbhir Nis agus trèana 10:40 gu Allt nam Breac. Chuir mi crìoch air beagan obair eadar-theangachaidh a bh’ agam ri dhèanamh agus an uair sin bha norrag-chumhachd agam agus chan fhada gus an robh sinn ann an Inbhir Nis.

Dh’fhalbh sinn air an uair air loidhne a’ chinn a tuath. Tha mi air a siubhal oirre gu math tric bho chionn ghoirid ach chan fhàs mi sgìth dhì uair sam bith. Tha an loidhne air fad dìreach àlainn le seallaidhean nach gabh a chreidsinn, eadar talamh àiteachas còmhnard, beanntan, lochan, seallaidhean den mhuir agus na flobhaichean (the flow country).

’S e rud sònraichte leis an loidhne gu bheil i a’ dol a-steach dhan tìr ann an taobh tuath Chataibh is Ghallaibh air slighe eadar-dhealaichte bhon rathad agus gum faic thu àiteachan nach fhaicear bhon chàr no bus, nam measg stèiseanan Fors an-Àird agus Allt nam Breac.  

Chaidh mi gu Allt nam Breac an tòiseach. ’S e stèisean beag is iomallach a tha seo. Chanar gu math tric gur e Coire Odhar air loidhne na Gàidhealtachd an Iar an stèisean as iomallaiche an Alba ach ged nach eil ceangal rathaid dhan àite, tha taigh-òsta spaideil ann. Ann an Allt nam Breac, chan eil ceangail rathaid ann nas motha agus chan eil ach 4 no 5 taighean sgaipte ann agus gun rud sam bith eile ann!

’S e stad air iarrtais a th’ ann. Feumaidh tu innse do stiùiriche na trèana gu bheil thu airson ’s gun stad an trèana ann agus ma tha thu airson an trèana a ghlacadh ann an Allt nam Breac, feumaidh tu do ghàirdean a chur a-mach mar a dhèanadh tu le bus. Mur a dèan thu sin, cha stad an trèana ann.

Cha deach an stèisean a thogail gus coimhearsnachd no fiù ’s taigh-òsta a fhrithealadh ach a chionn ’s gun robh feum air tùr-uisge do na trèanaichean smùid agus air lùb seachnaidh gus am faigheadh na trèanaichean seachad air a’ chèile. Chuir e rud beag iongnadh air stiùiriche an trèana gun robh mi gu bhith a’ tighinn far na trèana aig stèisean cho iomallach.

Bha mi caran draghail mu bhith a’ tadhal air an stèisean oir dhùin i fad 18 mìosan mar thoradh air eus-aonta eadar na daoine leis a bheil an taigh ri taobh an stèisein agus Network Rail mu bhith a’ faighinn dhan àrd-ùrlar airson obair càraidh. Tha cùisean sìobhalta agus cùisean eucoireach air a bhith ann mun chùis.

Cha robh duilgheadas sam bith agam, ge-tà. Chaidh mi a-mach às an stèisean agus shìos an rathad agus choisich mi sìos gu Loch Dubh. Bha mi air planadh coiseachd na b’ fhaide ach ’s ann a bha e anabarrach fhèin teth. Feumaidh gun robh e mu 28c agus cha robh fiù ’s oiteag gaoithe ann agus glè bheag de dh’fhasgadh. Cha do smaoinich mi air “grian-dìon” no suntan lotion a thoirt leum nas motha – oir mar as trice cha bhi feum air a leithid ann an Gallaibh.

Chunnaic mi gu leòr air an turas ge-tà, a’ gabhail a-steach taigh treigte brèagha agus loidse Loch Dhuibh agus eile.

Chaidh mi air ais dhan stèisean às dèidh uair no dhà oir bha e fada ro theth. Chaidh mi a-staigh gu bothan an stèisein ach bha e fada ro theth an sin cuideachd! Shuidh mi sìos fo chraobh le leabhar ach ged a bha e na b’ fhuaire an sin, bha fada chus chuileagan ann. ’S e an superpower agam nach bi meanbh-chuileagan gam bhìdeadh idir agus bha sin feumail ach gu mì-fhortanach, tha creithleagan nan each (clegs) a cheart cho dèidheil orm ’s a tha iad air a h-uile duine eile agus bha gu leòr aca ann…

Chan eil trèanaichean cho pailt ann an Allt nam Breac agus bha dà uair a thìde ri feitheimh gus an tigeadh an ath thrèana gu tuath.

Shuidh mi sìos air a’ bheing air san stèisean agus thàinig an tè a tha a’ fuireach ann an taigh an stèisean gus bruidhinn rium agus thug i deoch fuar dhomh is bha mi fada na comain.

Thàinig a cearcan a-mach airson bruidhinn rium cuideachd.

Às dèidh sinn, dh’èist mi ri podcast no dhà gus an tàinig an trèana.

Rinn mi caraid ùr aig Allt nam Breac

Bha an trèana gu bhith ann aig 17:20 ach cha robh sgeul oirre. Bidh na trèanaichean gu tric air dhèireadh air loidhne a’ Chinn a Tuath ach bha mi ann an stèisean gun clàr fiosrachaidh no siognal airson fòn làimh. Gu fortanach, tha fòn ann gus fios a chur gu ScotRail agus thog mi e is thuirt iad gun robh an trèana mu 25 mionaidean air dheireadh. Bha mi toilichte cluinntinn gun robh i air an t-slighe oir cha bhiodh an ath thrèana ann gu 21:50!

Às dèidh oidhche ann an Inbhir Theòrsa, ghlac mi an 08:34 gu deas agus ràining mi Fors an-Àird aig 09:13.

‘S e stèisean gu math iomallach is beag a th’ ann ach tha e cudromach oir tha lùb seachnaidh ann agus ’s ann an seo a bhios na trèanaichean eadar tuath is deas a’ dol seachad air a’ chèile.

‘S e stèisean àlainn a th’ ann cuideachd, le taigh an stèisean a-nis na ionad tadhail airson Tèarmann Nàdair Nàiseanta Flobhaichean Fhors an-Àird agus tha flùraichean gu leòr ann.

Fhuair mi beachd airson còmhlan roc ann an Ionad an RBPB cuideachd:

“Hallò Cleveland, is sinne:

Agus seo a’ chiad òran bhon chlàr concept dùbailte againn:

Tha ionad nam Flobhaichean fìor mhath le gu leòr mu cho cudromach ’s a tha iad dhan àrainneachd agus mun obair a tha iad a’ dèanamh gus cur às do na craobhan a chaidh a chur ann sna 1980an a tha a’ drèanadh nam flobhaichean agus a’ leigeil CO2 a-mach.

Tha e fìor mhath ath-bheòthachadh nam flobhaichean fhaicinn.

Tha ceum-coiseachd ùr ann le tùr le seallaidhean matha den sgìre agus pannalan fiosrachaidh mu nàdar anns na boglaichean.

Aon rud a bhuail orm, ’s e nach robh Gàidhlig ri fhaighinn ann an soidhnichean no eadar-mhìneachadh ach a-mhàin ach a-mhàin an rud gu h-àrd (“Blazing knitting needles”).

Airson Tèarmann Nàdar Nàiseanta, tha e neònach nach eil soidhnichean Gàidhlig ann idir. Chan eil mi a’ utigsinn carson nach eil barrachd cuideam air a’ Ghàidhlig anns na tèarmainn nàdair nàiseanta. Dh’fhàg mi nòta ann an an leabhran an luchd-tadhail mu dheidhinn.

Chaidh mi airson srùbag ann an seòmar-tì Loidse Fors an-Àird agus nuair a thill mi dhan stèisean, chunnaic mi gun deach mo thrèana gu deas a chur dheth is gum biodh trì uairean gu leth ann dhan ath thrèana. Chuir mi fios gu ScotRail air a’ fòn aca air an àrd-ùrlar agus thuirt iad nach biodh e comasach còmhdhail eile a chur air dòigh. Leis gun robh e air leth teth agus gun robh mi ann na àite gu math iomallach gun ghioreasan, mhol iad gum bu chòir dhomh an ath thrèana gu tuath a ghlacadh gu Inbhir Ùige is air ais oir ’s e sin an ath thrèana a bhiodh a’ dol gu deas co-dhiù.

Mar sin, bha latha fada agam ach fhuair mi leisgeul a dhol air ais a dh’Inbhir Ùige air an trèana!

Alasdair

Powered by WPeMatico


Tadhail air Trèanaichean, tramaichean is tràilidhean

Feumaidh sinn bruidhinn mu loidhne a’ Chinn a Tuath

Le alasdairmaccaluim

Tha mi anabarrach dèidheil air loidhne a’ Chinn a Tuath (Inbhir Nis gu Inbhir Theòrsa/Inbhir Ùige) agus tha mi gu mòr airson ‘s gun soirbhich leatha agus gum fàs i. Tha i cudromach dhan sgìre agus gu nàiseanta.

Ach tha mi mothachail cuideachd gu bheil duilgheadasan ann air am feumar aghaidh a chur. Air an turas mu dheireadh agam gu Cataibh is Gallaibh bho chionn ghoirid, dh’fhiosraich mi cuid de na dùbhlain a thar ron loidhne dhomh fhèin: dàil air seirbheisean agus seirbheisean air an cur dheth mar thoradh air dìth lùban seachnaidh agus trèanaichean a tha a’ fàs aosta.

Chaidh mi air turas gu Allt na Breac, Inbhir Theòrsa agus Fors an-Àird aig deireadh na seachdain.

Air an t-slighe gu tuath, bha an trèana agam eadar Inbhir Nis is Allt nam Breac 13 mionaid air dheireadh. Cha robh sinn idir dona ach nas fhaide air adhart air an t-slighe eadar Allt nam Breac agus Inbhir Theòrsa bha an trèana agam 26 mionaid air dheireadh.

Mar as trice, cha chuireadh dàil mar seo cus dragh orm ach tha Allt nam Breac air leth iomallach agus chan eil sgrìn fiosrachaidh aig Allt nam Breac no siognal fòn làimhe agus bha mi draghail air eagal ’s gun deach an trèana a chur dheth. Gu fortanach, ge-tà, tha fòn ann as urrainn dhut cleachdadh agus bha cothrom agam bruidhinn ri cuideigin gus faighinn a-mach cuine a bhiodh an trèana ann.  

Stèisean Alt nam Breac – cha bhiodh tu airson a bhith stuicte an seo ro fhada!

Nas fhaide air adhart air an latha ann an Inbhir Theòrsa chaidh mi dhan stèisean gus dealbh a thogail den trèana mu dheireadh den oidhche (an 22:20 gu Inbhir Ùige à Inbhir Nis), fhuair mi a-mach gun deach a cur gu dìreach gu Inbhir Ùige, a’ seachnadh Inbhir Theòrsa buileach glan mar thoradh air dàil.

An ath latha, fhuair mi an trèana aig 08:34  eadar Inbhir Theòrsa agus Fors an-Àird, a bha air an uair, agus bha mi an dùil an trèana aig 13:47 fhaighinn gu deas. Nuair a chaidh mi air ais dhan stèisean aig 13:30, ge-tà, fhuair mi a-mach gun deach an trèana a chur dheth mar thoradh air trioblaid teicnigeach leis an trèana. Cha robh an ath thrèana gu bhith ann gu 17:11.

Tachraidh rudan mar sin ach bha mi ann an àite gu math iomallach gun ghoireasan sam bith air latha a bha air leth fhèin teth (26c no mar sin, gun sgòth sam bith san adhar agus gun ghaoth sam bith) agus gun mòran fasgadh ann bhon ghrèin.

Fors an-Àird – stèisean breàgha ach chan eil gu leòr ann gus do chumai la’ dol fad trì uairean air latha teh!

Coltach ri Allt nam Breac, chan eil còmhdhail phoblach sam bith eile ann agus fiù ’s nuair a bhios busaichean rail replacement air an cur air dòigh dhan loidhne, cha bhi iad a’ dol dhan dà stèisean iomallach sin – agus gu dearbha, chan eil fiù ‘s rathad ann gu Allt nam Breac.

Chleachd mi am fòn fiosrachaidh a-rithist gus bruidhinn ri seirbheis nan custamairean agus mhol iad gun rachainn air ais gu Inbhir Ùige air an ath trèana gu tuath agus tighinn gu deas a-rithist (air an trèana a bhiodh a’ dol tro Fhors an-Àird aig 17:11 co-dhiù) gus nach biodh agam ri fuireach aig stèisean a tha cho teth ris a’ ghrèin fad còrr is trì uairean a thìde.

An àite a bhith a’ faighinn dhachaigh aig 9f, cha d’ fhuair mi a-staigh a-rithist gu 1m an ath latha.

Ged a Tha mi gu math cleachdte ri bhith a’ siubhail air trèanaichean agus nach bhi rudan mar sin a’ cur cus dragh orm cho fad ’s nach eil cabhag orm, tha e gu math streasmhor do dhaoine a th’ ann an cabhag no nach eil cho eòlach air siostam nan rathaidean-iarainn no do luchd-turais nach eil fileanta sa Bheurla.

Agus tha cunnart ann cuideachd gun call daoine na ceanglaichean aca gu trèanaichean eile ann an Inbhir Nis.

Tha dà prìomh thrioblaid aig an loidhne. Sa chiad dol a-mach, chan eil lùban seachnaidh gu leòr ann. Tha an loidhne singilte agus tha astar mòr eadar lùban seachnaidh. Tha seo a’ ciallachadh gu bheil dàil mhòr air chùisean ma tha trèana sam bith air dheireadh leis nach fhaigh na trèanaichean seachad air a’ chèile.

Tha na trèanaichean air an loidhne a’ fàs seann cuideachd – is iad na h-aonadan 158 a tha a’ ruith seirbheisean air an loidhne. Chaidh an togail eadar 1989 agus 1992 agus ged a tha iad cofhurtail, tha loidhne a’ chinn a tuath gu math dùbhlanach agus chan eil iad cho reliable ‘s a bha iad agus tha iad gu tric a’ briseadh sìos.

A bharrachd air seo, tha an loidhne cuideachd na cheangail ri aiseag Arcaibh. Ach chan eil busaichean ann eadar a h-uile trèana agus am port-aiseig aig Sgrabastal a tha mìle gu leth air falbh. Tha làrach-lìn ScotRail dìreach ag ràdh gum feum tu tagsaidh a chur air dòigh thu fhèin. Chan eil seo math gu leòr. Bu chòir Northlink is ScotRail agus companaidhean bus/tagsaidh rudeigin oifigeil a chur air dòigh gus cùisean a dhèanamh nas fhasa agus gus an streas a thoirt air falbh.

Agus aig ceann a tuath na loidhne, b’ àbhaist an trèana a bhith a’ sgàradh ann an Georgemas Junction le aon trèana a’ dol gu Inbhir Theòrsa agus an tè eile a’ dol gu Inbhir Ùige. Stad seo bho chionn còrr is 20 bliadhna agus bi an trèana a tha a’ dol gu tuath a’ dol gu Snaidhm Georgemas, Inbhir Theòrsa agus an uair sin air ais gu Georgmeas agus air adhart gu Inbhir Ùige. Air an taobh deas, bidh an trèana a’ dol Inbhir Ùige-Georgmas-Inbhir Theòrsa-Georgemeas seo a’ ciallachadh gu bheil turas gu Inbhir ÙIge a’ toirt còrr is leth uair a thìde a bharrachd na b’ àbhaist dha a bhith.

Tha e follaiseach gu bheil seo a’ toirt droch bhuaidh air na h-àireamhan a tha a’ dol gu Inbhir Ùige air an trèana. Is iomadh turas a chunnaic mi sluagh mòr a’ tighinn a-mach air an trèana ann an Inbhir Theòrsa is gun ach duine no dithis air fhàgail an trèana nuair a dh’fhalbh i airson Inbhir Ùige. Tha an dà uiread de dhaoine a’ cleachdadh Stèisean Inbhir Theòrsa ’s a bhios a’ cleachdadh Inbhir Ùige aig an ìre seo (c40,000 sa bhliadhna an taca ri c20,000 sa bhliadhna). Tha Càirdean na Loidhne a Tuath a’ moladh gum bu chòir seirbheis ionadail a chur air dòigh eadar an dà bhaile.

Dà 158 ann an Stèisean Inbhir Ùige

‘S e cnag na cùise gu bheil an t-àm ann rudeigin a dhèanamh mun loidhne. Tha feum air lùban seachnaidh ùra agus air trèanaichean ùra agus ceangail ceart ri bàta arcaibh agus trèana dìreach gu Inbhir Ùige. Dh’aithris mi sa phost bloga mu dheireadh gu bheil seirbheis bus luath spaideil dealanach ùr ann eadar Gallaibh, Cataibh, Rois an Ear is Inbhir Nis – deagh sheansa gun caill an trèana daoine dhan t-seirbheis seo mur a toirear piseach air an loidhne.

Ged a dh’fhalbh Beeching agus a leithid bho chionn fhada is nach eil rathad-iarainn sam bith ann an cunnart aig an àm seo, chan eil àireamhan luchd-cleachdaidh na loidhne cho àrd ’s a bu chòir dhaibh a bhith. Agus cuimhnich gun robh post agus bathar air an loidhne an turas mu dheireadh a bhathar a bruidhinn mu bhith ga dhùnadh – rudan nach eil ann tuilleadh. Mas e is gum bi seacadh mòr san eaconamaidh mar a tha gu math coltach, cò aig a tha fios dè thachras. Feumaidh sinn tasgadh san loidhne an-dràsta gus a gleidheadh airson an àm ri teachd.

Alasdair

Powered by WPeMatico


Tadhail air Trèanaichean, tramaichean is tràilidhean

Èibhleag ùr air a’ Ghàidhealtachd – bus dealanach gu Gallaibh

Le alasdairmaccaluim

Tha mi gu math dèidheil air a’ chomapanaidh coidse eadar-chathrach Albannach Ember.

Thoisich iad le seirbheis eadar Dùn Dè agus Dùn Èideann agus an uair sin eadar Dùn Dè is Glaschu agus tha iad air leudachadh gu tòrr a bharrachd diofar àiteachan bhon uair sin.

Tha seirbheisean coidse eadar-chathrach againn gu leòr againn ann an Alba, nam measg Scottish Citylink, Megabus, Flixbus agus eile.

‘S e an t-eadar-dhealachadh as motha gu bheil na busaichean aig Ember uile dealanach. Agus a bharrachd air a bhith uaine, tha iad cuideachd a’ cur cuideam air seirbheisean custamair agus tha busaichean spaideil ùr aca.

‘S e an rud eile a tha fìor mhath mun deidhinn gu bheil na faraidhean gu math reusanta agus gu math sìmplidh. Agus nas cudromaiche buileach, chan atharraich na prìsean a rèir iarrtais (’s e sin ri ràdh nach eil “dynamic pricing” ann). Mar sin, tha an aon phrìs air an aon slighe fad an t-siubhail.

Tha mi air a dhol gu Dùn Dè agus gu Sruighlea le Ember gu ruige seo. Chosg e £9.60 a dhol eadar Glaschu agus Dùn Dè agus £4.30 eadar Glaschu is Sruighlea – prìsean gu math reusanta.

Agus ma tha thu airson am bus agad atharrachadh gu latha no àm eile, gabhaidh sin a dhèanamh gu sìmplidh gun chosgais.

Tha seirbheisean air-loidhne aig cridhe obair na companaidh. Tha na tiocaidean uile air-loidhne agus faodar na busaichean a leantainn air-loidhne cuideachd air mapa eadar-obrachail. Ma tha dàil no duilgheadas sam bith ann, thèid brath a chur thugad.

Tha tòrr bhailtean agus stadan a tha beagan far an rathaid-mhòr agus cha tèid am bus ann idir mur eil dhuine sam bith air clàradh ro làimh gu bheil iad airson a dhol air no far a bhus ann. Sàbhalaidh sinn tòrr tìde.

Rud eile a tha a’ còrdadh rium mun t-seirbheis, ’s e gu bheil tòrr de na busaichean a’ ruith tron oidhche, rud a tha air leth feumail – gu sònraichte ann an dùthaich far nach eil a’ chiad trèana gu Inbhir Nis à Glaschu no Dùn Èideann a’ faighinn a-steach gu 10:20 sa mhadainn.  

Seo na slighean uile aca a-nis:

E1 – Dùn Èideann – Obar Dheathain taobh Dùn Dè

E2 – Glaschu – Dùn Dè

E3 – Dùn Dè – Dhùn Dè an Ear

E4 – Dùn Èideann – An Gearasdan

E5 – Glaschu – An Gearasdan

E6 – Inbhir Nis – Inbhir Theòrsa/Scrabasdal

E7 – Inbhir Nis – Obar Dheathain

Chaidh an E6 a tha a’ ceangal Inbhir Theòrsa/Scrabasdal agus Inbhir Nis a chur air dòigh bho chionn dà sheachdain agus nuair a bha mi ann an Gallaibh air safari rèile bho chionn ghoirid, ghabh mi am bus Ember ùr eadar Inbhir Theòrsa is Inbhir Ùige is air ais.

Tha mi air leth toilichte gu bheil an t-slighe ùr seo ann. Tha 4 busaichean san latha gach taobh, a bhios a’ stad aig Scrabasdal, Inbhir Theòrsa, Inbhir Ùige, Dùn Bheathadh, Brura, Baile Dhubhthaich, Inbhir Pheofharain agus Inbhir Nis. Tha bus eadar Inbhir Nis is Inbhir Theòrsa a’ cosg £14.50. Tha Ember an dùil barrachd stadan a chur ann fhathast – is mar sin, dh’fhaodte gum faic sinn Ember ann am Bun Ìlidh, Goillspidh, Dòrnach, Inbhir Ghòrdain is Alanais fhathast.

Tha a h-uile bus air an t-slighe a’ dol fad na slighe gu Scrabasdal, rud a tha air leth feumail leis nach eil mòran de na busaichean a th’ ann mar-thà a’ dol cho fada sin agus tha e ro-chudromach gum bi ceangal math ann ri aiseag Arcaibh. Aig an ìre seo, chan fhaod thu tiocaid a cheannaich eadar Inbhir Theòrsa agus Scrabasdal le Ember, ach tha mi an dòchas gun tèid sin a chur ceart fhathast gus an urrainn do dhaoine a thig gu tuath air an trèana a chleachdadh gus am bàta fhaighinn.

Chuir mi an tiocaid agam air dòigh bho Inbhir Thèorsa agus chùm mi sùil air a’ bhus air an làraich-lìn aca. Bha e air an uair agus nuair a chaidh mi air bòrd, bha an dràibhear uamhasach laghach agus bha fàileadh “càr ùr” air a’ bhus. Bha e gu math glan agus bha a/c ann – rud air leth feumail leis gun robh e mu 26c air an taobh a-muigh gun oiteag gaoithe ann. Tha na suidheachain gu math cofhurtail agus tha gu leòr rùm ann cuideachd. 

Busaichean dealanach Ember ann am pàirce-chàraichean Taobh na h-Aibhne, Inbhir Theòrsa

Bu mhise an aon neach-siubhail air a’ bhus fad na slighe agus bha e mar limosine spaideil a bhith agam fhèin. Ach math is ged a bha seo, b’ fheàrr leam gum biodh barrachd dhaoine air bòrd!

Ràinig mi Inbhir Ùige air an uair agus chaidh mi dhan Cho-Op is thog mi dealbhan aig an stèisean mus d’ fhuair mi am bus air ais. Cha robh ach aon neach eile air a’ bhus.

Bha an turas gach slighe dìreach àlainn leis na bailtean beaga agus seallaidhean sgoinneil de Loch Bhatain agus Loch Scarmlate (Sgarmalaid).

Stèisean Inbhir Ùige

Tha mi an dòchas gu mòr gun soirbhich leis an t-slighe seo. Chan eil na seirbheisean bus a th’ ann mar-thà san sgìre math no pailt gu leòr nam bheachd agus mar sin, tha mi an dòchas gum bi fèill mhòr air an busaichean Ember agus gun cuidiche e an eaconamaidh is gun cuidiche e le glèidheadh sluaigh ann an Gallaibh. ’S e an aon dragh a th’ orm gun toir am bus air falbh luchd-cleachdaidh bhon trèana – sgrìobhaidh mi barrachd air sin ann am post bloga eile.

Mholainn seirbheisean bus Ember gu mòr – math dhan àrainneachd, prìsean reusanta agus deagh sheirbheisean custamair.

Alasdair

Powered by WPeMatico


Tadhail air Trèanaichean, tramaichean is tràilidhean